سفارش تبلیغ
صبا ویژن




مغولی از جنگل

درد دل های یک مادر

مادر مغول : راستش اقدس جون از روز اول حس کردم بچه ام زیاد معمولی نیست. همین که به دنیا اومد و پسرم فهمید بچه دختره، زد زیر گریه و گفت من داداش می خوام دختر به درد نمی خوره. اما دختره هم دست کمی از پسر ها نداشت. صد رحمت به پسرها. آرزوم بود یه بار موهاشو شونه کنه. دامن و گل سر و این جینگول وینگولی های دخترونه رو هم کلا نمی شناخت. عینهو این جنگلی ها بود. پسرم بهش می گفت مغول. این اسمه روش موند. منم گیر ندادم گفتم بذار راحت باشه. بالاخره زندگی آپارتمانی بچه ها رو عقده ای بار می آره . آره اقدس جون. مثل این که دختره زیادی تو آپارتمان عقده ای شده بود. چند وقت پیش برده بودنشون فشم ، رفته مثل زرافه ها از درخت میوه خورده. تازه با دوستاش پریدن اون ور دیوار و می خواستن خودشونو برسونن به رودخونه . چه حرفا! اومده بود با یه ذوقی تعریف می کرد که انگار از زندان فرار کرده بودن. منم نزدم تو حالش و گفتم چه جالب ولی راستش اقدس جون این بچه های امروزی از بس تو خونه موندن و درس خوندن این طوری شدن. با یه اون ور دیوار رفتن این قدر ذوق می کنن که نگو. آره اقدس جون...
مادر هدی : می دونی شمسی جون همیشه خوشحال بودم که دخترم ادب و نزاکت سرش می شه. مثل این دختر های وحشی نیست که نشه جلوشونو گرفت. شیک پوش، با ادب، با شخصیت ، با کمالات. اما نمی دونم چه بلایی سرش اومده که جدیدا یه طوری شده. همچین گیج می زنه. مطمئنم که چشم خورده. آره شمسی جون بیا نظرشو بگیر ببین کی چشمش زده. حسودا چشم نداشتن ببینن دخترم عاقل و باشعوره. همین چند روز پیش که مدرسه برده بودتشون فشم، پا شده یواشکی با دوستاش از دیوار اردوگاه رفته بالا. کلی هم خوشحال بود که رفته اون ور دیوار معلما گیرش انداختن. آخه تو بگو شمسی جون ، آدم عاقل از دیوار می ره بالا؟ چه دوره زمونه ای شده. شایدم اثرات اینترنت باشه. من شنیدم این اینترنت سلول های مغز رو از بین می بره. حالا اگه بچه ام مغز تو سرش نمونده باشه چی کار کنم شمسی جون؟!
مادر مرتا : منو بگو بدری جون که فکر می کردم دیگه وقتشه که دخترمو شوهر بدم. شاید هم اشتباه از من بوده و باید زودتر می فرستادمش خونه ی بخت. نمی دونم، ولی هر چی هست الآن یه رسوایی به بار اومده که نگو و نپرس. فقط تو رو به کسی نگی ها بدری جون. اگر هم گفتی بگو به کسی نگن. می ترسم راجع بهمون فکر بد کنن دخترم رو دستم بمونه. دیروز با مدرسه شون رفته بودن اردو، اون جا مثل پسر ها از دیوار رفته بالا. گفتم خاک به سرم دختر واسه چی از دیوار رفتی بالا مگه پسری ؟ برگشته می گه حال داد. می بینی بدری جون. "حال داد" دیگه چه صیغه ایه. این حرف های مسخره رو بچه ها توی مدرسه یاد می گیرن. با بابای بچه ها صحبت کردم اگه بشه دیگه نره مدرسه. بره خونه ی شوهر بهتره. آره بدری جون. به کسی نگی ها!
مادر سبزی : آره اکرم جون. دلم به این خوش بود که دخترام آبروم رو برام می خرن. ولی نمی دونستم این کوچیکه این طوری می شه. اصلا این بچه اهل این حرفا نبود. دوستای ناباب به این حال و روز انداختنش. خدا رو شکر داره از این مدرسه می ره و از شر این رفیقای ناجور خلاص می شه. آخه دختر من کسیه که سر خود از دیوار بره بالا؟ تو بگو اکرم جون. تو که بچه مو خوب می شناسی. همچین کسی نیست.  حتما بقیه مجبورش کردن. می خوام برم با مدیرشون صحبت کنم اونایی رو که بردنش اون ور دیوار از مدرسه اخراج کنن. می دونی بچه های فاسد بقیه رو هم فاسد می کنن. مثل این دختر بیچاره ی من که توی دامشون افتاد اکرم جون.

...

نظرات شما () link ساعت 11:15 عصر - دوشنبه 89 خرداد 31 - مغول

زرافه های آن سوی دیوار

سلام.ببخشید کمی قاطی پاتیه چون از توی کامپیوترم paste کردم این طوری شده.

پرده
اول: راهی فشم شدیم. با اتوبوسی که مال عهد بوق بود و مثل تراکتور راه می پیمود. در طول راه پر پیچ و خم دلم می خواست
تمام آن چه که در ناهار خورده بودم بالا
بیاورم. اما آن قدر سرگرم حرف زدن می شدم که همه چیز خیلی زود فراموش می شد، حتی
حالت تهوع.

شِری و زینب نصف راه
سرشان پایین بود و حرفی نمی زدند. چون با گوشی هایشان سرگرم فرستادن نماهنگ های
خنده دار برای همدیگر بودند. گوشی هایی که کافی بود یکی از معلم ها آن ها را ببیند
تا پدر آن دو را در بیاورد.

گفتیم و خندیدیم تا
رسیدیم به درشهرک. جایی که تازه اول مسیر بود. بعد از آن باید شیب چهل و پنج درجه
ای جاده را تا رسیدن به اردوگاه پیاده می پیمودیم. من یک کوله ی سه کیلویی داشتم و
خودم را خم خم از جاده بالا می کشیدم. بعد از گذشتن از سه پیچ جاده و راه سنگفرش
زیبایی که یک طرف آن ویلاهای کوچک قرار داشتند، در بزرگ و سفید رنگ اردوگاه نمایان
شد. در آشنایی که بارها و بارها در سفر هایمان به فشم آن را دیده بودیم. دری که رو
به اردوگاهی پر از خاطرات گذشته باز می شد. خاطرات شیرین نوجوانی.

 

پرده دوم: وقت اذان
مغرب بود و همه در آن هوای دل انگیز توی حیاط جمع شده بودند. من و حانیه و سبزی
رفتیم توی باغچه ای که سه چهار متر از زمین فاصله داشت و پشت به اردوگاه و بچه ها
نشستیم. حانیه یک دو سه گفت و با آن صداهای نکره مان شروع کردیم به اذان گفتن.

 

پرده سوم: شب های
اردو صفای خاصی دارند . مخصوصا وقتی قرار باشد بعد از اردو برای سه ماه توی خانه
باشی و تابستانت شروع شود.

شش تشک کنار پنجره
انداختیم و خسته از روزی که پشت سر گذاشته بودیم روی آن ها ولو شدیم. نصف بچه ها
توی اتاق ما بودند و بقیه توی آن یکی اتاق. همه خسته بودند ولی کسی خوابش نمی برد.

هدی آمد وسط من و
زینب خوابید. داشتیم حرف می زدیم که خانم مغیصی توی آن تاریکی از دور ظاهر شد.اگر
می دیدش گیر می داد. ملحفه حانیه زیر پای من بود. سریع دادم بهش و کشید رویش تا
دیده نشود. خانم مغیصی نزدیک شده بود. هدی گغت: دستم مونده بیرون! لو رفته بود.
نتوانست جلوی خودش را بگیرد و بلند خندید. یک دفعه همه ی سالن زدند زیر خنده. هیچ
کس خواب نبود. باز شروع کردیم به حرف زدن. خانم رشیدیان توی سالن می چرخید و سعی
می کرد بچه ها را ساکت کند. هر بار که می رسید بالای سر ما حانیه و سبزی می گفتند:
زهرا شب به خیر! و همه مان ساکت می شدیم. اما همین که می رفت دوباره شروع می کردیم
به حرف زدن. آخرین بار گفت: ده بار تا حالا شب بخیر گفته اید! شب بخیر شده بود
اصطلاحی برای مواقع گیر افتادن در چنگ معلم ها.

 

پرده چهارم: حانیه و
هدی ما را مجبور کردند برویم طبقه بالا. جایی که فقط شب موقع خواب می گذاشتند
برویم و توی طول روز تقریبا ممنوع بود. ته
سالنی که شب آن جا خوابیده بودیم، تشک های نرم ابری روی هم چیده شده بودند. در واقع
صبح خود ما به عنوان گروه مرتب کردن رختخواب ها مجبور شدیم آن ها را آن جا بچینیم.
معلوم شد هدی و حانیه برای چه ما را برده بودند آن جا. پریدیم روی تشک ها و حسابی
بازی کردیم. بالا و پایین پریدیم و هر کداممان هم یک بار از پنجره آویزان شد و
آسمان و کوه های پشت سرش را برعکس تماشا کرد. گرم تفریح لای تشک های ابری بودیم و
غافل از معلم ها داد و هوارمان بلند شده بود. یک دفعه همه مان خانم رشیدیان را
دیدیم که روبروی مان ایستاده بود و حیرت زده ما را بین تشک ها تماشا می کرد. هم
صدا گفتیم: شب به خیر زهرا!

 

پرده پنجم: ساعت چهار
و نیم بود و آخر های اردو. هیچ کار عجیبی توی اردو نکرده بودیم و دلمان لک می زد
برای هیجان. رفتیم ته اردوگاه. جایی که دیواری یک متری اردوگاه ما را از ویلا های
کنارش جدا می کرد.

اردوگاه و ویلا ها در
کنارهم بودند و مقابلشان یک راه باریک و بعدسر پایینی پر گیاه و ردیف ویلاهای دیگر
قرار داشتند. هدی طرز بالا رفتن از دیوار و پریدن به آن سویش را کشف کرد و همگی
رفتیم آن سوی دیوار. من بودم و هدی و حانیه و سبزی . در راه باریک مقابل ویلا ها
حرکت کردیم و از اردوگاه دور شدیم . هیچ کداممان روسری سرمان نبود چون مطمئن بودیم
مردی آن دور و بر ها نیست. لبه ای نشستیم و شروع کردیم به خوردن گوجه سبز. گوجه
سبز ها لای ملحفه ای بودند که چند دقیقه قبل عده زیادی روی آن نشسته بودند .
خودشان را هم حانیه و هدی و سبزی از درخت چیده بودند. به خاطر همین هم لقب زرافه
گرفتند. چون زرافه ها از درخت میوه می خورند.

در حالی که گوجه سبز
می خوردیم و هسته اش را به روح افراد مختلف تف می کردیم ، تصمیم گرفتیم اگر گیر
معلم ها افتادیم بگوییم شب بخیر زهرا! ولی گیر کسی نیفتادیم و چند دقیقه بعد بی هیچ سر و صدایی به اردوگاه برگشتیم.

توی اردوگاه هیچ کار
جالبی برای انجام دادن نبود. حانیه و سبزی و هدی راه افتادند تا بروند باز هم جایی
عجیب در اردوگاه کشف کنند ولی دست از پا دراز تر برگشتند .گیر دادند که باز هم
برویم آن سوی دیوار اما این بار به سمت رودخانه حرکت کنیم. من اولش قبول نکردم چون
به نظرم کار ابلهانه و بی فایده ای می آمد اما آخرش با زرافه ها همراه شدم. از
دیوار بالا پریدیم و رفتیم آن سوی اردوگاه. دیوار اردوگاه ما حدودا یک متری بودو
بعد از آن نرده قرار داشت. باید در بعضی قسمت ها کمی خمیده راه می رفتیم تا معلم
ها ما را نبینند. راه باریک و پر گیاهی بود.نیمه ی راه یک درخت وسط راهمان سبز شد.
باید آن را دور می زدیم. هدی و سبزی و حانیه رفتند اما من نرفتم . به نظرم کمی
خطرناک می آمد. گفتم همین جا می مانم تا شما بیایید. اما زرافه ها باز هم مجبورم
کردند که همراهشان راه را ادامه دهم. به قسمتی رسیدیم که اگر خمیده راه نمی رفتیم
از توی اردوگاه دیده می شدیم. همین طور که خمیده می رفتیم سر و صدای بچه های توی
حیاط بلند شد. یک لحظه سرم را بالا آوردم و خانم رشیدیان را دیدم که به سمت دیوار
می آمد. سریع سرم را دزدیدم و با لحن مرگباری گفتم: فکر کنم یکی از معلم ها ما را
دید!

نا خوداگاه هر
چهارتایمان نشستیم زمین و چسبیدیم به دیوار. مطمئن بودم که آب از سرمان گذشته. هدی
بعدا می گفت که در آن لحظه فکر می کرده نباید نفس بکش! خانم رشیدیان آمد پشت نرده
و ها و گفت: دیدمتان بلند شید.

چهارتایمان بلند شدیم
. گفت: خیلی کار بدی کردید که رفتید آن طرف. سریع برگردید.

من که تا آن موقع پشت
سر همه بودم ، حالا مثل یک راهنما در جلو راه افتادم تا برگردیم. موانع سر راه
و پشته های علف خشک را با مهارت تمام رد
کردیم و به طور هماهنگ از دیوار بالا پریدیم . خانم رشیدیان از آن همه هماهنگی و مهارت
در شگفت مانده بود. گفت: فکر نمی کردید یک مرد شما را ببیند که این طور بی حجاب
برای خودتان رفته بودید آن طرف؟

سبزی با پررویی تمام
گفت: فعلا که هیچ گناهی صورت نگرفته چون مردی ما را ندید.

تازه من با حجاب
بودم. کلاه لباسم را سر کرده بودم و به عنوان تغییر چهره عینک آفتابی هم زده بودم!

به خانم رشیدیان
گفتیم: اگر می شود به خانم گرامی نگویید که ما رفته بودیم آن سوی دیوار.

خانم رشیدیان گفت:
خودشان می دانند. همه شما را از پنجره دیدند!

فکر همه جایش را کرده
بودیم به جز پنجره .بعدا که رفتیم از پنجره نگاه کردیم، دیدیم که کاملا معلوم بوده
ایم.

تصمیم گرفتیم خودمان
برویم از خانم گرامی معذرت خواهی کنیم . این کار را هم کردیم و او گفت: حتی پسر ها
هم چنین کار خطرناکی که شما کردید نمی کنند! راست می گفت. راهی که رفته بودیم پر
از خطر بود وهر لحظه امکان داشت بلایی سرمان بیاید. بعدا از زبان یکی از بچه ها
شنیدم که خانم گرامی گفته تا به حال هیچ اردویی به بدی این اردو تمام نشده.

به هر حال ما از این
که خانم گرامی را دلخور کردیم و چهره مثبت خودمان هم پیش او خراب شد کمی ناراحت
شدیم اما خیلی بهمان خوش گذشت. بهترین لحظه اش هم همان لحظه ای بود که گیر افتادیم
و همگی گفتیم شب بخیر زهرا. اصلا اگر گیر نمی افتادیم جالب نبود. می رفتیم آن طرف
دیوار و بر می گشتیم . البته بماند که دو تایمان کمی پشیمان شده بودند.

 

پرده ششم: اردو با
برگشتن ما از آن سوی دیوار تمام شد . چون دیگر ساعت شش شده بود و زمان حرکت
فرارسیده بود. این بار با یک اتوبوس خیلی خوب به تهران برگشتیم. توی راه گفتیم و
خندیدیم و از آخرین لحظات در کنار هم بودن لذت بردیم.

بعد از دو ساعت به
تهران رسیدیم. همان شهر شلوغ و پر هیاهویی که مردمش در آپارتمان زندگی می کنند و
هیچ گاه مثل زرافه ها از درخت میوه نمی خورند . مردمی که در زندگیشان از هیجان و
لذت کوه و دشت محرومند و ما هم از آن مردم بودیم.

.

.

اول دبیرستان تمام شد
و آن چه ماند لحظات در کنار هم بودن و زخمی است که تا مدت ها به نشان آن اردوی به
یاد ماندنی روی دست من خواهد ماند.

.

.

در پایان تشکر می کنم
از خانم رشیدیان که ما را گیر انداخت و اردویمان را هیجان انگیز کرد.

از خانم گرامی و
مغیصی و ظفرقندی که ما را از پنجره تماشا کردند و خانم رشیدیان را فرستادند تا ما
را گیر بیندازد.

از همه ی بچه هایی که
در اردو بودند و کاری نکردند که اردو کوفتمان شود.

به ترتیب حروف الفبا
از همسفر های عزیزم:

حانیه که آخرش هم
لباسش توی کوله ی من جا ماند.

زینب که به اصرار من
آمد اردو و اصلا بهش خوش نگذشت.

سبزی که آخرین اردویش
بود و برایش حسابی خاطره ای شد.

شری که ترجیح داد با
بقیه چشمک بازی کند.

هدی که من را مجبور
کرد بروم آن سوی دیوار و به طور ویژه از او متشکرم.

و در آخرِ آخر از
مامانم که وقتی داستان زرافه های آن سوی دیوار را برایش تعریف کردم آن قدر عادی
رفتار کرد که فهمیدم کار زیاد عجیبی هم نکرده ایم!


...

نظرات شما () link ساعت 1:58 عصر - پنج شنبه 89 خرداد 27 - مغول

عناوین مطالب وبلاگ مغولی از جنگل

» مهاجر
هشت ماه
من شما را می شناسم.
اعتماد
یک لیوان شربت
نامه ای به دوست آمریکایی ام
ماجرا هر روز سرباز های آمریکایی
عجیب
سرانجام
[عناوین آرشیوشده]
 ..



جدیدترین قالب های وبلاگ